Seventh week!

Update week 7
Maandag kwam ik terug uit Palawan en heb ik de hele middag geslapen. Maandagavond en dinsdagmiddag had ik een nightshift op de deliveryroom. 
Hier verblijven vrouwen die in de actieve bevallingsfase zitten. Er zijn 3 bedden en dinsdag waren er 7 vrouwen. Apart om te zien hoe zij omgingen met weeën. Ze wilden dat het kindje indaalde dus doen ze squats en kriebelen ze aan hun buik en tepels. Dit zou een hormoon stimuleren die de ontsluiting en indaling bespoedigd. Er werd regelmatig gecheckt hoeveel ontsluiting er is. Privacy daar deden ze niet aan, dit gebeurde gewoon waar iedereen bij was. In Nederland gaat alles meer natuurlijk en start een bevalling als het lichaam er klaar voor is. Hier wordt alles versneld door medicijnen te geven die de baarmoederhals ontspant, duwen op de buik en de vrouw laten persen, zodat de baby indaald. En dan opeens zie je haartjes, wordt de vrouw naar de bevallingsstoel begeleid, drie keer persen, vaak een inknip en de baby is er. De baby werd gelijk apart gelegd en door verpleegkundigen gecontroleerd. Bij de moeder wordt de placenta eruit getrokken en zij wordt gehecht indien nodig. Daarna gaat de moeder naar een andere ruimte. Zij krijgt het kind pas te zien na een paar uur, als deze geobserveerd is. De vader of familie zijn dus niet bij de bevalling. 
Conclusie een bevalling is een hele aanslag op het lichaam. Maar het was een hele bijzondere ervaring om te zien dat hoe een levend wezentje eruitkomt en huilt. 

Ik kon het niet laten om ook nog een paar uurtjes op de NICU, baby's te knuffelen. Er was één baby, die was geboren met 29 weken en zij woog 970 gram bij de geboorte. 

Woensdag en donderdag heb ik mijn laatste dagen doorgebracht op de ER. Dit is samen de out-patiënt orthopedie toch de leukste afdeling. Er is veel te zien en ik heb hier vrienden gemaakt. Casussen die ik gezien heb zijn; 
Een politieman die in zijn buik was geschoten. Dit was gebeurd op buurteiland Guimeras. Door de typhoon was het erg slecht weer deze week. Daarom moest de kustwacht hem van guimeras eiland naar iloilo brengen. Uit rontgenfoto bleek dat er twee kogels in zijn buikholte zaten, dus hij moest geopereerd worden. 
Een ander geval was een wegwerker die was aangereden met als gevolg een open been fractuur. Ik heb de orthopeed geholpen deze te stabiliseren. Volgens mij kreeg de man niet eens pijnstillers. Dit was erg om te zien... 
Ook het intuberen gaat hier zonder sedatie, en soms zijn er 6 pogingen nodig. Mensen tollereren hier heel veel. 

Woensdag was het kerst, dus zijn we met een deel van de staf wezen uiteten. Erna heb ik met mijn twee andere huisgenoten, Frances en Ilaf, een spelletje gedaan. Donderdagmiddag na onze shift zijn we wezen bowlen met een deel van de staff. Ik had er niet bij stilgestaan dat dit iets anders zou zijn dan in Nederland. 30 jaar terug in de tijd zeg maar. Ze hadden een kleine bowlingbal, we moesten zelf tellen en de scoren bijhouden op papier en de kegels werden rechtop gezet door mensen, no electronica. Ik heb zelfs één potje gewonnen en de volgende dag had ik onwijs spierpijn in m'n bil. Niks meer gewend... 
Donderdagavond zou ik met Frances en Ilaf naar the Cave gaan. Dit is een club met life muziek. We zaten om 21.00 klaar om te gaan en maakte nog even een praatje met de guard en de manager. Toen opeens de grond kort shakte. Ik dacht wat gebeurd er, omdat de guard en de manager gelijk reageerde met go outside! go outside! Lichte paniek wel. Uit de update bleek dat de sterkte 4.8 was. Zover ik weet is er weinig schade en was het een lichte aardbeving. Toch zat de schrik er wel goed in en zijn we thuis gebleven. Er is altijd kans op naschokken dus we wilde niet meer de menigte opzoeken. We kregen het advies om met kleren aan te slapen en als het opnieuw zou gebeuren in je bed blijven, kussen op je hoofd en als het voorbij is direct naar buiten. Frances sliep in haar uppie in het andere huis dus die vond het fijner om bij Ilaf en mij te slapen haha. 
Vrijdag ben ik nog eventjes naar het shoppingcenter geweest, naar de pedicure en wat leuke foto's met Frances gemaakt. En mijn backpack moest ingepakt worden.. de grootste uitdaging van de hele reis denk ik. Dankzij m'n stratetische inpakkunsten heb ik wel dingen achter moeten laten, maar niet super veel. 12.3 kg woog m'n backpack, dus super netjes! 
Zaterdagochtend heb ik afscheid genomen van degene die nog in het huis waren en met de bus naar Boracay vertrokken. Onderweg was de schade van de typhoon afgelopen week goed te zien. Mijn plan was om 1.5 week op Boracay te blijven, maar toen ik aan kwam in mijn hostel kon ik wel janken. Geen electriciteit, dus geen airco en koud douchen in het donker. Ik had mijn huisgenootje uit Iloilo een berichtje gestuurd, die ook het weekend in Boracay was en ik zij wilde haar hotelroom delen. Uiteindelijk heb ik twee nachten in het hotel geslapen en één nacht in het hostel. Overdag lekker op het strand doorgebracht en de avonden in mad monkeys hostel. Ik wilde geen 1.5 week op het eiland blijven dus vlieg ik 31-12 naar El Nido. Achteraf baalde ik een beetje van deze beslissing, want ik heb weer zulke leuke mensen leren kennen... 
Op naar oudjaarsavond, iedereen alvast de beste wensen!!😘